(Iwan M. Ridwan)
Sabari ngaboséh téh teu weléh
babacaan. Wiridan sabisa-bisa. Mapatkeun élmu panemu jampé anu tara dipaké.
Sakapeung kawas anu ngobrol sorangan. Bubuhan ngagerendeng ka Gusti Nu Maha
Suci. Muntang keming ka Mantenna. Éstuning waktu éta mah kawas anu sumerah
pisan. Masrahkeun sagala kahayangna ka Gusti Robbul’ijati. Diajak ngobrol ku
Sandi gé bet kawas anu teu mireungeuh. Rék ngajawab bet kudu rungah-ringeuh
heula. Padahal ti mimiti start mula
teu kungsi jauh.
“Kumaha?” pokna bari rada nyengir
nahan sorot panon poé isuk-isuk.
“Beurang teuing euy start téh. Kéna-kéna pajabat. Tapi da
lamun subuh-subuh teuing asa ngéwa. Maénya aya pajabat rebun-rebun geus
singkil. Siga anu rék nyadap kawung ka leuweung meureun.” Sandi nyelang seuri. “Lumrahna
ogé pajabat mah datang pangahirna, urang-urang anu ngadaragoan bari
ngawilujengkeun. Tepak deku téa geuning.” Sandi ngahéhéh. Panon anu sipit téh témbong
kawas anu peureum. “Pajabat di urang mah ménak, dimémén diénak-énak. Kira-kira
pihartieunana mah jalma anu biasa dilayanan, dicumponan sagala kabutuhanana,
dilaksanakeun sagala panitahna. Lain jalma anu anu biasa gawé ripuh, biasa tangginas,
asruk-asrukan kanu bala, komo papanasan di sawah mah…”
“Sirik manéh téh?” Pokna. Ti
dituna mah minangka nembalan. Kituna téh bari jeung nincak pedal satarikna.
Dius manéhna ngajauhan.
“Euy….! Dagoan!” Sandi ngagorowok
bari satékah polah ngagilekeun sapédahna néangan lolongkrang jalan tina sapédah-sapédah
séjén. Soloyong ngadeukeutan Rifki. Anu diudag témbong ngoperkeun gigina bari
babalicetan. Tungtungna mah kawas anu babalapan.
***
Beuki nongtoré basa anjog ka
gerbang finish téh. Anu rék arasup beuki ngagimbung. Menet kabéh dina lawang
gerbang.
“Euh aing mah. Teu indit teu
asup. Angger wé pasesedek.”
“Sabar wé Ki, kita menikmati suasana pasesedek. Urang
sakalian ngadeukeutan anu geulis.” Sandi rada ngaharéwos, kituna téh bari jeung
rada gumasép.
“Haha. Baku manéh mah. Paling gé
nyamos deui waé. Cenah wé hayang geura-geura boga piindung-budakeun, ari
kalakuan heureuy waé. Rék kumaha percayana atuh ari ngan ukur heureuy mah.”
“Is, pan prosés ieu téh.” Cenah
semu nu éra. Tapi kituna téh bari jeung pepeta pinuh harepan.
“Sok atuh buktikeun!” Rifki
nangtang.
“Ah sok ngadadak sombong ari dina
masalah nu kieu mah!”
“Éh! Bukti urang mah.”
“Acan. Sagala gé kudu sobar
jeung tawakal. Ikhtiar. Kasab jeung saréat.”
Sandi embung éléh.
“Enya lah. Pék baé….” Rifki teu
kebat ngomongna.
“Aduh! Aduh!.... awh…!” rampéol.
Gubrag. Sapédah Rifki milu ngaguling katindihan sapédah anu cik kénéh aduh-aduhan.
Aki-aki anu maké kacapanon hideung anu ngadupakna mah teu riuk-riuk boga dosa. Tonggoy
wé. Malah gura-giru hayang geura asup ka lawang gerbang.
“Punten, Kang!” cenah. Rumasa
dosa. Padahal sidik manéhna mah ukur jadi korban katubruk aki-aki.
“Kadé atuh, Néng. Ati-ati. Teu
kunanaon?” Sandi rikat ngahudangkeun nyimojang anu nindihan sapédah Rifki.
“Henteu, Kang. Punten.” Cenah
neuteup Rifki. Sandi mah teu ditolih. Nyi mojang tuluy gura-giru jeung pada
baturna. Kaparengan harita téh geus anjog ka lawang gerbang. Rifki jeung Sandi
teu éléh segutna paséséréd hayang nurutan asup.
Di jero Balé Kota panggung geus
mimiti kadéngé tatabeuhan. Émsé anu ti isuk geus norowélang téh meureun keur
ngaraso heula di ténda, sabab teu témbong irung-irungna acan. Ah boa
kahalangan, jalma sakitu mani nyaeurna. Nu jarogéd hareupeun panggung beuki
maceuh. Surak ambal-ambalan waktu biduan némbongkeun jogéd kojona. Enya
bapa-bapa anu kitu téh. Anu ponyo pogot kana dangdut.
Rifki jeung Sandi milih cicing
handapeun tangkal caringin. Nyérangkeun ti kaanggangan. Teuteupna norobos ngaliwatan
lautan manusa.
“Urang mah hayang mobil euy. “Sandi
muka omongan. “Motor gé hayang kétang.” Pokna deui sangeus sababaraha lila teu
meunang réspon ti Rifki. “Sapédah gunung gé baé kétang. Si Hawuk geus waktuna
diganti.” Cenah, nuluykeun omonganana. Kituna téh bari ngusapan batang sapédahna
anu diparkir gigireunana. “Ari manéh hayang naon, Ki? Kulkas? Mesin cuci? Atawa
payung? Hahaha.” Cenah mani siga anu senang. “Urang mah lamun meunang mobil rék
pelesiran jeung kolot urang ka Pangandaran, ka Bali. Ah kamana-mana wé sakadaékna.
Lamun meunang motor rék dijual ka adi urang, enya baé dibayarna ku kolot ogé.
Lamun meunang sapédah gunung mah rék dipaké unggal poé minggu, ka carfreeday, méh bisa ngécéng nu
gareulis. Ari manéh rék dikamanakeun Ki lamun meunang kulkas?”
“Haha. Eta nawaran téh mani
kacida. Silaing mah mani lahuta. Mobil. Motor.
Ari urang ditawaran payung. Ngalanggar démokrasi euy manéh mah.”
Ngadéngé jawaban kitu Sandi mani
ngabarakatak.
“Enya euy, kumaha dinya wé. Tuh
tuh. Rék diumumkeun anu meunang door
prize-na euy. Hayu urang deukeutan.” Ceuk sandi tibuburanjat.
“Hayu. Sing rido nya lamun urang
meunang mobil.” Omong Rifki.
“Ké heula. Sapédah talian heula
kana tangkal.”
“Meugeus urang mah, kari nu manéh.”
Émsé geus tatan-tatan rék
nyebutkeun nomor undian anu kapilih meunangkeun kulkas.
“Kosong…..kosong…..satu….delapan…….”
reg eureun heula. Tidituna mah nyiptakeun kapanasaranan batur. Teu lila nyebutkeun
angka deui. “…….sembilan……”
Témbong di antara anu kapanasan
aya anu ngacungkeun kupon bari ajrag-ajragan. Lumpat nyuay-nyuaykeun rajegna
jelema. Émsé rikat nyalukan bari ngahiap. Kru anu ngajarega sisi panggung
ngabagéakeun bari mangmukakeun jalan. Anu di luhur panggung nampanan leungeun méré
pamuntangan. Atoh kacida éta lalaki tengah tuwu meunangkeun kulkas teu sirikna
mani digaléntoran.
Bérés anu meunang kulkas, émsé
ngumumkeun deui anu mareunang sapédah gunung. Cenah aya opat sapédah gunung. Anu
leutik dua, anu gedé dua. Horéng anu digeroan pangheulana téh geuning Sandi.
Enya nomor undian Sandi kapilih dina kocokan box kaca sagedé peti. Sandi anu cik kénéh ancrub jeung Rifki kana
lautan jalma téh ribut sésélékét dina rajegna jalma anu aréak-éakan.
“Tah, geuning manéh alus milik.
Karék gé nyampeurkeun geus dipanggil.”
“Euh bedul. Salah meureun. Urang
mah pan hayang mobil.” Kituna téh bari ngilikan kupon. Sidik angka manéhna anu
dicalukan. Srog ka panggung. Rifki mah nuturkeun bari sura-seuri. Sandi dibagéakeun
ku panitia. Témbong paroman Sandi kurang bérag. Sidik lain éta anu
diarep-arepna.
Anu ka dua, ka tilu, ka opat. Sapédah
geus béak dibagikeun. Undian motoreun. Motor kahiji beunang ku ibu-ibu. Motorna
ditatangkeup, diciuman. Motor kadua beunang ku jajaka maké iket barangbang
semplak. Leumpangna légég. Asa aing panguntungna. Motorna nurutan diciuman. Anu
katilu motor téh beunang ku aki-aki maké kacamata hideung anu kungsi nabrak nyi
mojang. Édas éta mah leuwih légég batan budak ngora.
Ayeuna tinggal grand prize, mobil seprolet bodas. Tapi
diselang deui ku lagu.
“Cabak, jantung urang mani
degdegan!” omong Rifki mani sumanget. Leungeun Sandi diteundeun dina dadana.
Rikat ku Sandi dikepeskeun.
“Siga homo, nyaho!”
Barakatak Rifki seuri tarik nakeranan.
Tapi kituna téh teu lila sabab émsé geus nyebutan deui nomor undian. Anu
ngariuhan nyalampeurkeun panggung. Solongkrong dua panitia anu ngagotong box
kaca sagedé peti. Nyampeurkeun émsé jeung penyanyi. Bus leungeun penyanyi asup
kana box kaca. Dipuar-puir kénca-katuhu. Giriwil hiji uwir kupon dicokot tina
mangrébu uwir kupon. Dibaca saangka-saangka. Kabéh ngaregepkeun.
“Kosong…. Kosooong…. Satu….
Tujuh….” Jep, ngadak-ngadak jempling. Kerung sakeudeung. Panonna ngulincer kanu
araya.
“Tempo San, nomer urang. Enol,
enol, hiji, tujuh, tah moal salah angka dua jeung dalapan…” Rifki teu sirikna
mani ngeleper.
Ngong nu di panggung nyebutkeun
deui angka. “Diulang ya! Kosong… kosong… satu… tujuh… dua…” reg deui eureun.
“Tuh, Sandiiii. Tempo teu nyalahan.
Saangka deui. Teu cumah euy tahajud téh. Jajampéan heula atuhda urang mah.
Geuwat atuh bacakeun!” Rifki teu sabar. Maksa nunungtun Sandi hayang beuki
ngadeukeutan panggung.
Ngong deui anu di panggung
macakeun nomerna. “Diulang ya! Kosoooong…. Kosong…. Satuuuu…. Tujuuuh.....
dua….” Jep deui. Sakuliah anu araya jempé lir gaang katincak. “Tujuuuuhh…”
“Yeeeeh…. Horeeeee…..” Hiji sora
mani ngengkreng. Sora anu tadi kungsi menta hampura ka Rifki basa pasesedek
asup ka jero Bale Kota. Horeng menta hampura teh lain ngan ukur harita. Tapi
anu leuwih pasna mah ayeuna.
Rey. Beungeut Rifki ngadadak
pias.
(Bandung, 2013)
