Carpon tina Residensi Sastra Seni Bandung#1 2017
Ku Iwan M. Ridwan
Cipanon anu ngeclak teu matak
tiis kana hawa anu beuki nyongkab. Jajuheun bisa ngalantiskeun taneuh atawa hatè
anu ngahgar. Cimata anu murubut tina panonna teu ieuh mawa katingtriman sabab
puguh ogè lain cimata bagja. Boa sauumur dirina mah mèmang teu kungsi cumalimba
alatan bagja. Saban cimata anu ngeclak tèh sakabèhna ukur bukti tunggara.
Ngarakacak jero hatèna. Lir anu nyasaak sabeuleugeunjeur awakna.
“Dèvita, ka mana atuh hidep tèh?”
gerentes hate Cicah satutas bèak dèngkak maluruh raratan nu jadi suawana ka
saban imah anu kungsi sosobatan jeung dirina.
Cicah nikreuh mapay sapanjang
jalan anu duka teuing gang ka sabaraha puluhna. Saban nu ting rariung
disampeurkeun, nu pasalia ditanyaan, ditalèk kungsi panggih atawa henteu jeung
anu ditèanganana. Sakapeung nèmbongkeun gambar nu keur ngajungjungkeun halis
sabeulah jeung ngaluarkeun tungtung lètah dina layar hapèna.
“Teu kantos ningal abdi mah,
Ceu,” ceuk tukang warung.
Sukuna nikreuh deui mapay jalan
gang anu beuki pabeulit. Nyusur-nyusur lulurung dayeuh Bandung. Hègak
napasna geus kawas jalma anu ngalalana aya kana poèna. Padahal mah saban pasosorè
nyelangan heula mulang. Ngumpulkeun tanaga pikeun lunta satuluyna. Elak-elakanana geus hanaang bakat ku lila
nyusur jalan. Sedeng panon poè kawas anu teu mirosèa ka nu keur ngungun
handapeunana. Ngitung lèngkah anu geus aya kana rèbuna.
Cicah anjog ka tungtung gang.
Handapeun gapura anu di luhurna ngajega manuk galudra. Jalan but-bat ngulon ngètan.
Pagegek ku mangpirang kendaraan. Sahèng lir gumuruhna hatè Cicah anu
pagaliwota. Luhureun antrian patalimarga tèmbong kawas seuneu ngabebela. Pulas
hèrang.
Mawa hawa panas ka unggal waruga anu kumelendang sabudeureunana. Cicah ngulincer
nyeukeut-nyeukeut paneuteupna. Saban nu ngalanto teu welèh ditekek-telek. Mangsa
paneuteupna anjog ka lebah parapatan handapeun tihang lampu stopan, panonna tidengo-dengo.
Ngawaskeun barudak nu keur tinglalimbung bari teu puguh naon anu keur diparèbutkeunana.
Hayang nyidikeun, Cicah ngalèngkahkeun deui sukuna anu geus karasa lèklok.
Hayang ècès saha-sahana nu keur tingrariung dina trotoar.
Rigig anu tingrariung tèh teu
dipiwanoh ku panènjona. Taya saurang-urang acan anu kungsi kaeuntreupan
paneuteupna. Welèh. Anu parèbut tèh
kiwari keur tingcakakak nyaleungseurikeun salah saurang di antarana anu tèmbong
jamotrot. Kètang boa nyaleungseurikeun nasibna anu teuing kumaha. Atawa
nyaleungseurikeun anu keur luh-lah jero kendaraanana. Ting kulutus ngajejelèh macèt.
Boa deui nyaleungseurikeun sora-sora anu kaluar tina klakson reujeung knalpot.
Nitènan anu tingcakakak tèh Cicah bet
ras ka nu keur ditèanganana. Moal banè umurna jeung anu keur galumbira. Umur
nincak kelas hiji SMA anu keur meujeuhna hayang sagala nyaho hayang sagala
kaalaman. Ngan lebah rigigna anu moal saruwa tèh, sasatna anu ditèanganana mah
sakanyahona teu kungsi icikibung jeung barudak anu ngadaragoan lampu beureum. Èstuning
taya ulat gogonjakan. Taya urat tingcorowok jeung pada baturna anu sakapeung
tina bahamna kalaluar ngaran sasatoan.
Carang takol jeung teu kungsi
cumarita lamun boga kahayang ogè manèhna mah. Kawas indungna anu geus leuwih
tiheula miang ka alam kalanggengan. Kawasna mah gedè rumasa. Hirup nyiruruk jeung
nu jadi aki katut uwana. Padahal boh akina boh uwana tara ieuh ngahirab-hirab
anu araya di imah. Tong boro dirina anu geus pahatu lalis, Tèsya
anu masih aya indung bapana ogè teu diwilah-wilah. Cul di èyangna,
dirorok ku bibina anu papada mihapèkeun diri. Nya kolot-kolot bibina ogè kitu.
Pada-pada apilain ka barudakna. Nu matak nurun ka anakna anu kiwari kawas keur sarenang-senang
paduduaan. Pamustunganan imah anu teu kurang legana tèh karasa sumpek sabab
pagegek.
Cicah minangka anak anu ngabakti
ka kolotna anu geus nyorangan. Hirup jeung salaki di èta imah. Ngurus barudak
anu kari opatan deui. Anak pituinna dua reujeung suwanna anu duaan deui, Dèvita
katut Ramzi sabab nu jadi lanceuk-lanceukna mah geus nyaliar kasab sorangan di
luar kota. Rini anu jadi dulur misanna mah teu pati diperhatikeun sabab geus
kawilang dewasa jeung araya kènèh indung bapana. Nu matak geus bisa ngurus Tèsya
alona ogè. Teu kawas Dèvita reujeung Ramzi anu ti keur leutik dirorok ku dirina
anu umurna teu geseh jeung Dandin katut Irèn, anakna pituin. Ramzi mah dirorok ti
keur orok beureum sabab indungna tilar dunya mangsa ngalahirkeun dirina.
“Ibu, jangan pergi, Bu!” sora Dèvita mangsa umur opat taun masih
ngalanglaung dina ceuli Cicah. Ceurikna mani eurih-eurihan. Ku sarèrèa diupah-apèh.
Sarèrèa ngarèrèpèh.
Najan dina enas-enasna saban jalma ogè ngarèrèpèh dirina sèwang-sèwangan.
“Ibu, aku ikut, Bu!” Dèvita bangun anu geus ngartieun indungna
bakal ninggalkeun dirina pikeun salalawasna.
“Ibu mah ka surga, bageur. Engkè ogè
urang bakal ngiring!” Cicah ngabèbènjokeun.
Sababaraha minggu mah budak tèh
teu welèh nyanyambat nu jadi indungna. Teu daèkeun disambat ku sasaha kitu deui
ku nu jadi bapana sabab arang langka aya di imahna. Kurang wanoheun matak kitu
ogè. Duka teuing naon anu bisa
ngalantarankeun dirina pohoheun ka indungan tèh. Boa kiwari ogè teu kungsi
pohoeun.
Ti saprak harita budak tèh teu pati
bèrag
kawas samèmèhna. Dahar jadi suda, sarè kurang tibra. Meus-meus ceurik komo tengah
peuting mah, kawas anu manggih kanyeri. Jajauheun bisa ulin kawas budak sèjèn,
kahayangna ukur diaais. Pamustunganana budak tèh gering tepi ka dirawat di
rumah sakit. Cicah anu jadi gaganti indungna, bet ngarasa leuwih nalangsa
tinimbang anu jadi bapa tegesna.
Nyaksian kaayaan anak sarupa kitu
tèh bapana bet kalah lunta. Cenah rèk nyiar napakah keur nu jadi
anak-anakna. Duka teuing ka mana ka mendina mah sabab teu ieuh bukbrak ka nu
jadi kulawarga. Sabulan dua bulan teu kungsi balik. Pleng tepi ka barudakna
geus sawawa teu kungsi katèmbong cukang irung-cukang irungna acan. Jajauheun
bisa ngabayuan nu jadi anak-anakna. Kungsi nu jadi akina budak maluruh
raratanana, tapi lebeng manèhna teu manggih raratan. Teu bèja
teu carita. Palangsiang kumaha onam di pangumbaraan. Pamustunganana kulawarga lèah
hatèna pikeun ngurus barudakna. Teu ieuh ngarep-ngarep bapana, sabab dina
pamustunganana ukur ngarep-ngarep kalangkang riwan dina mentrangna panon poè
dayeuh Bandung anu salalawasna nyongkab. Lir anu teu kungsi iuh.
Poè sapapanjangna bayeungyang
keur Cicah mah. Ninggang dina kaayaan saruoa kitu cacakan nèangan
raratan lain nu jadi anak pituin, hatèna teu bisa jolèdar kitu waè. Dirina teu
bisa ngawilah-wilah mana anak teges mana anak anu holna lain tina rahimna. Nu
matak ceuk pangrasana lamun teu inget kudu nyumponan kawajiban sèjèn
di imah mah moal hayang mulang sapanjang tacan aya raratan. Turug-turug hapè
anu sapopoè dikeukeuweukna geus teu nyawaan. Palangsiang matak melang nu di
imah. Pamustunganana bari jeung luak-lieuk nèangan raratan Cicah ngalèngkahkeun
sukuna seja mulang. Mapay-mapay jalan gang anu kungsi diliwatan.
“Batagor, Ceu Cicah?” Ceuk hiji
sora.
Cicah mèh-mèhan ngarènjag
sabab èta sora tèh aya ti satukangeun roda batagor anu ngageuleuyeung lebah pèngkolan
gang. Nyaksian Cicah kawas anu teunggar kalongeun tèh tukang batagor nyèrèngèh
bari ngajungjungkeun tak-takna.
“Ceu, Nèng Dèvi mah tos muih,” ceuk
tukang batagor.
“Nu bener siah, Udi?”
“Daèk medu, Ceu. Daèk mintul
parabot,”
“Nyao, ah!” Cicah gagancangan
muru ka imah anu geus kari sababaraha puluh suhunan deui.
Jog ka imah kasampak Dèvita keur di
rohang tengah. Gigireun akina anu pada-pada nyanghareupan tipi. Meus-meus akina
kadèngè ngagelendeng najan semu leuleuy. Ari anu digelendengna ukur ngahintul
bari ngeluk. Cicah teu waka nyampeurkeun. Manèhna nyerangkeun tina lawang panto
dapur. Hatèna mah teu burung atoh nènjo budak balik deui ka imah. Rohang
dina jero hatèna anu molongpong tèh ngadadak aya nu ngeusian deui. Ceuk pikirna
moal waka ditanya itu ieu sabab bisi kumaha onam. Kojèngkang manèhna ka kamar cai rèk
wudu sabab di luar geus kadèngè adan magrib mani rèang.
Sareureuh isa, Cicah ngahaja nyampeurkeun
ka kamar Dèvita. Pantona dibuka, brèh Dèvita keur ngahèrang.
Dina palipisanana tèmbong aya anu baseuh parat kana puhu ceulina. Cicah geuwat
nyampeurkeun.
Nènjo aya nu asup ka kamar, Dèvita
malikeun awakna. Nyangigir nonggongan panto kamar anu dibuka ku Cicah. Beungeutna nyulusup kana
guguling anu ditangkeupna.
“Dèvita,” Cicah mimiti nyambat. Gèk manèhna
diuk dina biwir risbang anu dipakè nyangsaya ku Dèvita.
Anu disambat teu ieu nèmbalan.
Kawasna mah mèmang teu hayang nèmbalan. Karasaeun dina genggerongna aya
anu beurat. Nyelek. Kawas keur neureuy catang bobo.
“Ti mana Dèvita tèh?” Cicah
mimiti nalèk.
Sakedapan mah jempling. Cicah
ngadagoan anu ditanya nèmbalan. Tapi anu diarep-arepna kawas anu teu
mireungeuh. Duka api-api teu ngeuh. Katènjo sarèrètan ukur ngadedempès.
Cicah narik napas panjang. Kawas anu ngarahuh jero hatèna.
“Bu Rinda kantos ka dieu sarèng
Pa Hèndi,”
reug heula eureun. Satutas ngarènghap Cicah nuluykeun deui omonganana.
“Wali kelas nya, Bu Rinda tèh. Pa
Hèndi
mah saurna guru bèpè,” Cicah eureun deui sakeudeung.
“Naroskeun Dèvita,” Cicah
ngahuleng. Kawas anu keur mikiran piomongeun. Sanggeus sababaraha lila pok
deui.
“Saur Bu Rinda nembè ogè
ngawitan sakola tèh naha tos tara lebet, melang bisi teu damang saurna mah,”
Cicah mimiti medar carita. Tapi satutas kitu tèh jempling deui.
“Dèvita teu uih dua minggu tèh
Uwa mah asa teu napak,” simpè deui.
“Melang,” pokna deui. Ayeuna mah
semu ngarèrèt
ka nu keur nyangkèrè bari nangkeup guguling.
“Na tos ti mana atuh Dèvita tèh?”
Cicah neuteup anteb kana beungeut Dèvita anu tèmbong kawas keur jararuh
panineungan.
Sajongjongan mah teu ditèmbalan
ku Dèvita. Rèt
manèhna neuteup. Nyanghareupkeun beungeutna. Panonna neuteup seukeut beungeut
Cicah. Pok mah acan.
“Ti mana waè,
Bageur?” Cicah anu nanya deui. Sababaraha lila manèhna ngadagoan jawaban.
“Ari surga tèh di mana, Wa?” Dèvita
kalah malik nanya.
Sontak Cicah ngarasa hèran.
Manèhna kerung.
“Naha naroskeun surga, bageur?”
“Saur Uwa, Ibu aya di surga.”
“Teras Dèvita milarian Ibu?”
Nu ditanya teu nèmbalan. Sajongjongan
mah duanana pada-pada ngangon kasimpè.
“Saur batur mah Bandung tèh kota
surga,” Dèvita ngarènghap bangun anu hayang minuhan bayahna.
“Saha batur tèh bageur?” Cicah
neuteup seukeut kana beungeut Dèvita. Tapi kitu baè
anu ditanya tèh kawas anu suda pikeun ngajawab. Samalah kalah nanya deui.
“Saur Uwa, Ibu aya di surga. Di mana,
Wa? Di Bandung palih mana?” pokna neuteup seukeut.
Paneuteup Cicah wowotan ku paneuteup
anu kawas nganaha-naha. Berebey tina panonna aya anu nyeremih. Bedah teu bisa
dipondah. Leungeunna mimiti ngaragamang kana sirah Dèvita. Lalaunan diusapan.
Celengok dicium. Hatèna kebek ku karupek. Dina batinna bet nyangkaruk rasa
salah anu tohaga. Dirina bet nganaha-naha teu bisa jadi tempat panglumpatan pikeun
barudak anu hirup salulut jeung dirina. Disebutkeun teu adil meureun kana
kituna. Sabab èta anu cenah karasa ku Dèvita ceuk sobat-sobatna. Horèng
kanyaah anu ditamplokeun ka saban nu araya tèh bèda katampana ku Dèvita mah.
Bèda
jeung anu katampa ku Irèn katut Dandin. Geuning anu jadi
lanceuk-lanceukna ogè kalah birat. Narèangan katingtriman sèwang-sèwangan.
Katingtriman anu duka teuing kumaha bungkeuleukna.
Sirah Dèvita diusapan deui. Celengok dicuim
deui taarna. Budak tèh tèmbong peureum kawas anu keur nyorang alam pangimpian
atawa alam sèjèn anu can kungsi kasorang ku sasaha. Sajongjongan mah Cicah ukur
cindekul ngawaskeun nu keur nyangsaya kawas anu teu walakaya. Rèt kana jam
dinding anu ngabigeu dina tèmbok kamar. Geus jam sapuluh. Budak anu keur disanghareupanana
kawas anu geus teu ingeteun aya dihareupeun Cicah.
“Geus tibra kawasna mah,” hatè Cicah
ngagerentes. Tuluy ngojèngkang ka luar ti kamar Dèvita.
Peuting tèh kawas anu dipapaèsan ku
mangpirang lalakon ahèng. Paguneman jeung Dèvita mawa bangbaluh pikeun Cicah.
Saha anu geus mawa suanna kana alam pipikiran sarupa kitu? Jeung saha anu majar
ieu dayeuh tèh sawarga. Meureun keur sawatara urang mah sawarga dunya anu bisa
henang-hening bari jeung suka bungah. Meureun kitu sotèh keur maranèhna anu teu
kungsi nincak jalan kahirupan anu tarahal. Mangpirang patalèkan antukna
balawiri dina sirahna. Jajap lelembutanana ka alam pangimpian. Pamustunganana
kagareuwahkeun ku nu jadi salakina anu ngaguyah-guyah nitah hudang wanci
subuh.
“Mah, gugah. Dèvita geuning tos teu
aya deui di kamarna!”
Seni Bandung #1, Oktober 2017