Galura - Edisi II Juni 2013
(Iwan M. Ridwan)
Jandéla migura langit angkeub. Poék geus mimiti némbongan,
padahal cikénéh
panon poé
nyebrot ka jero kamar. Enya nyebrot sotéh katéngtogkeun ku kaca gedong
jalugjug. Gedong deungeun-deungeun. Gedong anu méré saab panas keur anu aya di
sakurilingeunana. Tapi mungguh usum hujan mah teu pati lila panasna.
Hujan. Bet masih kénéh kerep tiap poé téh. Cenah sakuduna usum hujan mah dina bulan ber-beran; Séptémber, Oktober, Novémber jeung Désémber. Tapi naha geuning usum ngijih mah malah bulan Januari. Aya antékan ti isuk hujan téh parat tepika soré. Ah geus kadar tinu Maha Kawasa.
Eum. Éta wé karunya ka Kang Diman, béjana rék ka imah sabada mulang ti
kantorna. Mana teuing rancucutna sabab manéhna mah naék
motor. Can kabeulieun mobil maksud téh. Keur kakara téh nganjang,
meureun ngadon huhujanan. Hampura nya, Kang, karék ayeuna akang diwidian
nganjang kadieu. Tapi da akang mah sakitu soléhna ku abdi dihulag téh
teu sugan maksa. Bageur akang mah. Sobar. Sugan mah saumur nyunyuhun sirah
kakara ayeuna manggihan lakaki kawas akang. Kang Diman, Kang Diman.
Kenal jeung Kang Diman téh taun kamari. Ayeuna geus rék
nincak tengah taun, nya meureun geus rék ampir sataun wawanohan téh.
Tapi can kungsi ari dibawa ka imah mah.
Komo deui kuring ka lemburna. Wawuh téh estuning dina urusan-urusan penting
wé.
Enya penting keur kuring mah, duka keur manéhna.
Wawuh dina twitter. Manéhna anu mimiti ngawawuhan. Mollow.
Nya ku kuring dipollowbék. Singhoréng geuning senior Si Nova babaturan
SMA kuring. Senior di kampusna. Enya ari kuring mah teu sakampus jeung Si Nova.
Keur mah da teu pati layeut jeung manéhna téh ti baheula gé. Sabab
teu sakelas. Mimitina mah tiis wé diwawuhan ku lalaki téh.
Da meureun kitu kabiasaan lalaki mah sok éskaésdé. Tapi lila kalilaan ngobrol
dina twitter bet daék
mikeun nomer pin bébé. Ceuk pamikir, Kang Diman mah tara lebay. Estuning
saperluna ngawangkong téh. Jarang deuih. Teu unggal waktu kawas anu lian. So so
perhatian. Kang Diman mah éstuning teu kitu. Dibaca tina tweet-tweetna ogé rada déwasa. Biasana nyaritakeun
pasualan penting. Ngeritik kaayaan nagara, ngabéwarakeun kajadian anu penting,
atawa ngungkabkeun pangaweruh agamana.
Kawilang cuek geuning Kang Diman téh sanggeus aya kontak pin bébéna
mah. Sakali dua kali ngomén dépé atawa pé-ém. Tara terus kalalanjoanan.
Komo bari tatanya masalah pribadi mah. Atawa méré perhatian anu sabenerna mah
néangan perhatian. Tepika dina hiji mangsa kuring anu nanya tiheula,
naha manéhna
teu hayang panggih jeung kuring. Sok sanajan éta patalékan
téh
heureuy. Ari pék dianggap serius. Manéhna nyebutkeun hayang panggih
dina waktu deukeut. Kituna téh bari jeung enyana.
Isukna basa apaleun kuring aya di car free day, manéhna
datang nepungan. Malah teu ngan saukur tepung, kuring bet ngarasa kawas jeung
anu geus loma. Daék dahar baso tahu bareng. Ngobrol ngalor
ngidul. Sagala dicaritakeun ngeunaan diri séwang-séwangan. Malah dina sababaraha
bagian anu dicaritakeun kuring bet
murubutkeun cipanon. Padahal Kang Diman téh jalma anyar pinanggih. Naha
kuring bet gampang percaya. Enya meureun Kang Diman téh datang dina waktu anu pas. Datang dina waktu kuring keur aya dina cucuk
rungkang kahirupan. Ah, Kang Diman, jadi lalaki téh bet aya ku surti kana
kaayaan kuring.
“Vita, aya tamu.” Mamah geuning ngagentraan. Enya bet teu
kadéngé
ngeuning sora motor Kang Diman téh, kawasna kasirep ku sora hujan. Ah kétang da
sora motor manéhna mah laun, teu kawas motor Si Bungsu anu boborobotan.
Eum mana teuing rancucutna.
“Mangga calik, Ncép. Antosan sakedap nya.” Kakuping deui
suanten mamah di ruang tamu. Teu kantos lami anjeunna mukakeun panto kamar
kuring anu teu pati rékép.
“Vita, itu rerencangan Vita palay ngalongok saurna téh.
Wios sina ka kamar waé nya. Keun urang bérésan heula kamarna.” Saur mamah
anu teras nyimbutan kuring. Bantalna dibebenah. Tungtung-tungtung sepré
dirapihkeun. Cetrék lampu ogé dihurungkeun. Jandéla kamar
ditutup. Piring sareng gelas kosong dina méja caket tivi dicandak kaluar
kamar.
Teu lami mamah sumping deui disarengan ku Kang Diman.
“Tah kieu, Ncép, Vita téh.” Saur mamah bari mukakeun
panto dugika ngageblang. “Sok waé nya sing jongjon, ibu mah aya
pidameleun kénéh
di dapur.” Sambungna bari nyaketkeun korsi kana sisi risbang. Tos kitu kaluar
ti kamar. Ari Kang Diman kalah ngajenjen dina lawang panto. Neuteup anteb ka
kuring anu satékah polah nyieun imut dina biwir jeung pipi.
“Kunaon, Kang, siga anu ningal jurig?” cekéng
rada heureuy. “Mangga calik! Atanapi badé patebih waé?” kuring seuri. Maksakeun.
Hayang ulah katémbong keur nandang kanyeri.
Teuteup Kang Diman masih mencrong. Tapi sukuna mimiti
ngalengkah. Ngadeukeutan. Gék diuk dina korsi anu geus disadiakeun
tadi. Biwirna rada ngageter semu geunteul, meureun kabulusan sidik beungeutna
semu baseuh ku cihujan.
“Akang kabulusan?” hayang seuri aya ningali beungeut Kang
Diman téh.
Tapi panasaran aya, naha kunaon manéhna neuteup kawas kitu ka kuring.
“Citéh panas, Ncép, cobi moal katirisan.” Mamah sumping
deui ka kamar. Dina panangan katuhuna aya gelas jangkung eusi téh
manis. Lajeung disimpen dina méja.
“Hatur nuhun, Ibu.”
“Enya sok dieueut heula.” Saur Mamah deui anu lajeung kaluar
ti kamar.
“Dieueut, Kang, citéhna. Raos geura tos kahujanan mah.”
Ngawaro ka kuring mah Kang Diman téh. Gelas jangkung dikodongkang, tuluy
dikeukeuweuk. Regot diinum bangun anu teu ngarasa panas. Tapi deui-deui
teuteupna anteub ka kuring.
“Kumaha kajantenanana ieu téh, Vit?” cenah. Sorana rada
ngageter. Kuring ngahuleng sakedapan.
“Nuju turun tina tangga, Kang, tikoséwad.”
“Astagfirulloh. Naha kirang ati-ati atuh.” Cenah mani
gogodeg. Kuring ngajawab ku imut, maksakeun imut padahal nyeri mah mani nataku.
“Sabaraha lami kedah istirahat saur dokter?”
“Tilu minggon, Kang.”
“Euleuh geuning lami.”
“Muhun.”
Jep. Sakedapan mah kamar téh sepi. Nu kadéngé
ukur sora hujan. Sakapeung kilat ngabarasat dibarung ku guludug mani
bebeledagan. Kuring tungkul tapi karasa teuteup Kang Diman mapay tina beungeut
kana awak, tuluy kana pingping anu disimbutan. Bisa kabayang naon anu aya dina
jero pikirna. Pingping kuring gedé sabeulah. Sakumaha anu kungsi
dicaritakeun tur dikirimkeun gambarna kana bébéém.
“Kumaha kaayaanana saur dokter?” Kang Diman mimiti nanya
deui. Teuteupna pindah deui kana beungeut kuring. Pinuh ku kapanasaranan.
Kuring ngahuleng sakedapan mah.
“Renggang deui saurna mah.” Jawab téh pondok. Manéhna
gogodeg deui. Teu karasa aya nu baseuh dina pipi. Horéng cipanon kahiji anu murag téh.
Leungeun kénca
rikat ngusap.
“Sing tabah sareng atawakal waé, Vit.” Cenah. Sora Kang Diman
dumareuda. Tembong neureuy ciduh, bangun aya anu ngagendok dina tikorona. Regot
deui nginum citéh tina gelas anu dikeukeuweuk ti tatadi.
Berebey cipanon maseuhan deui pipi kuring. Kawas tadi
leungeun rikat ngusapna.
“Ieu kang, rusiah abdi pangna keukeuh kumeukeuh teu tiasa
nampi Akang. Abdi mah batan sakieu. Meus-meus tiktik brek. Meureun lamun dina
mangsana urang ngajangji pasini, abdi mah ukur jadi beban hirup akang. Rék
kumaha bisa ngawula, dalah diri soranagan ogé kawulaaneun.”
“Vita, teu kéngéng nyarios kitu...”
“Isin, Kang. Pami abdi ngan ukur jadi berewit dina kahirupan
Akang ka payunna. Abdi alim ngawiwirang Akang, kulawarga akang, sobat-sobat
akang. Malih dina buktosna ayeuna akang tos aya dina kahirupan anu bentén.
Aya dina lingkungan jalmi-jalmi terhormat. Sedeng abdi apanan kuliah ogé kanceuh...”
“Vita...”
“Akang téh terlalu
baik kanggo abdi mah. Haat tur dariana ka abdi kaleuleuwihi. Ulah maksa
abdi dugika cinta ka Akang, Kang. Abdi teu tiasa males kanyaah akang. Kahéman
akang...”
“Vita, kaayaan Vita ieu téh sanés kahoyong sasaha, sanés
kahoyong Vita. Tapi Alloh anu parantos nangtoskeun sagala rupina. Apan urang
sadayana usik malik téh ngan ku Mantenna...”
“Leres kang, pami teu émut kadinya mah sok
nataroskeun ka Gusti téh, naha abdi teu tiwas sapada harita. Lebet ka kolong
treuk, atawa kapengparkeun kana trotoar. Meureun moal matak ngarépotkeun
sadayana. Cobi émut ku Akang, sepuh abdi janten séép sagalana. Ieu sampéan tos
nyéépkeun
mangpuluh-puluh juta....”
“Sssstt! Ulah ngémut ka dinya. Sepuh mah teu ieu sugan étangan....”
“Tapi abdi téh
isin, Kang. Kumaha mulang tarima kanu janten ibu-rama? Kuliah teu cacap, kerja
di ditu di dieu teu waé lana.”
“Ieuh, saur Akang ogé sanés kahoyong urang. Vita teu
cacap kuliah apanan nyak kitu téa teu kiat di jalanna. Damel nya komo
deui langkung meryogikeun tanaga anu abot. Ulah seueur émutan ayeuna mah, angguran
geura damang.” Kuring ukur bisa ngusapan cipanon. Ngadédéngékeun
satiap omongan Kang Diman.
“Sing percaya, naon anu jadi gurat garis katangtuan Manténna
éstuning
keur kahadéan
mahlukna. Tinggal pasrahkeun sagala rupana. Jalanan bari tawakal. Sabar. Tapi
lain hartina pasrah bari jeung putus asa. Sabar téh hartina teu aral. Tarékah
jeung saréatna
dilaksanakeun. Anapon hasilna teu langkung Anu Kagungan.” Tiis kana haténa
téh
éta
kekecapan. Tapi hanjakal bet kalah eureun. Ngadon ngahuleng. Neuteup anteb kana
suku kuring anu dibulen.
“Ti saprak ayeuna mah abdi dipahing angkat-angkatan, Kang.
Bilih kageujreug-geujreug. Inggis mingkin parna. Katawis ku dokter rétakanana
téh
kawas anu uih deui ka mimiti. Numawi ieu digip deui.”
Jep. Teu kedal deui nanaon. Kang Diman bangun anu bingung,
kuring nya kitu deui. Ukur cipanon nu ngalémbéréh kana pipi minangka basa keur
ngagambarkeun kaayaan haté kuring. Di luar hujan masih kénéh diawurkeun ti langit
Bandung. Kilat kawas anu keur élég pating barasat di ditu di
dieu. Sora guludug sakapeung matak nyoplokeun jajantung. Sedeng kuring jeung
Kang Diman ukur bisa ngaraga meneng.
“Geura damang. Mun tos damang urang nikah?” omongna. Karasa
leuwih ngageleger batan kilat jeung guludug di luareun imah.
(Réngsé, Bandung 27 April 2013)
