“GAJJAH! GAJJAH!”

Mangle, No. 2578 - 19 - 25 Mei 2016

Ku Iwan M. Ridwan

Jam sapuluh peuting budak can waé reup. Curukna anu lentik téh nunjuk waé ka lawang panto kamar bari ti cameuh-cameuh. Halisna kaluhur neuteup kuring nu geus katerapan jurig tunduh. Kawasna mah ngajak kaluar ti kamar sabab apal bapana keur anteng nyanghareupan laptop di tengah imah.

“Bobo atuh, geulis. Tos wengi,” kuring nangkeup budak laju digolérkeun dina bantal gambar kartun.

“Gajjah! Gajjah!” pokna tipepereket.

“Enjing deui gajah mah. Ieu saé tah, méméng,” kuring nunjuk kana bantal anu biasa dipaké saré ku manéhna.

“Enghhh… Gajjah! Gajjah!” Pokna bari ngoréjat deui.

Korondang ka tungtung ranjang. Pasti niatna mah hayang nyampeurkeun bapana. Sukuna miheulaan turun. Leungeunna muntang pageuh kana sepré. Kituna téh teu weléh nyalukan gajah. Satutas nyaba ka kebon binatang budak téh bet inget waé kana gajah. Meureun pédah dituduhkeun ku bapana basa anjog ka hareupeun kandang gajah.

“Gajah, Nis,” ceuk bapana harita.

“Jah,” ceuk budak.

“Ga, jah,” kuring merenahkeun kekecapanana.

“Gajjah,” pokna bari seuri. Panonna mah mencerong kana awak éta sato.

Capétang budak téh sasat karék umur tilu welas bulan. Leungeunna ti bentik-bentik nunjuk gajah nu keur nyaratu. Salaki ngaluarkeun kaméra laju sélfi hareupeun gajah. Pikeun sababaraha kali mah kaméra téh jeprat-jeprét tayohna maké timer bari diteundeun dina tripod.

Potrét hareupeun kandang gajah téh diédit dihadé-hadé. Warnana dikandelan. Cahayana ditaékeun. Geus témbong pantes laju dijieun wallpaper laptop jeung hénpun. Méh saban waktu katémbong ku Unis. Ditunjuk bari disebut-sebut ngaranna. Bentes nakeranan. Atoheun kacida mun seug nongkrong hareupeun laptop bapana bari nempoan potrét sélfi di kebon binatang téh. Seuri ti cengir-cengir mun seug potrét nu katénjona hareupeun gajah.

Ti saprak harita anak kuring remen gegeroan nyebut gajah unggal hayang nempo sasatoan dina laptop atawa hénpun téh. Sautak-saéutik téh gajah jeung gajah, sanajan ditémbongkeun potrét uncal atawa kasuwari ogé. Kawasna mah kecap gajah gampang nerapna keur manéhna mah. Teu boga hurup vokal sejen lain ti “a” anu kacida gampangna dikedalkeun ku budak pantar manéhna.

“Bapbap, tah Unis turun!” Kuring satengah ngagorowok. Bapbap téh kecap anu kaluar tina biwir budak basa hiji mangsa ngageroan nu jadi bapana, ari nyebut ka kuring mah Mam-mam.

“Gajjah! Gajjah!” Unis masih norowélang,  

“Geura bobo, bageur!” Salaki nyampeurkeun kana panto kamar. Melangeun budak labuh tina ranjang kawasna mah. Ari kitu téa mah ranjang téh teu pati jangkung nu matak budak bisa turun sorangan ogé.

Bari mélétét katénjo salaki ngaregeyeng mangku budak. Celepot dicium. Budak nu dipangku téh angger nuduh-nuduh waé ka luar kamar bari nyebutkeun gajah. Awakna tidoyong-doyng hayang kaluar kamar.

“Gajahna atos bobo, Unis gé bobo, nya. Jung sareng Mam-mam,” salaki nangkeup budak bari dibawa hanjat deui kana ranjang.

“Pépéndé atuh, tos wengi ieu téh, Bapbap seueur kénéh éditeun,” salaki ngagerendeng.

“Alimeun, Bap. Siga anu teu tunduh puguh,” kuring némbalan, panon mah reup peureum.

“Gajjah!”

“Itu hoyong énggal dicétak saurna,” salaki ngedengkeun budak gigireun kuring.

Diécagkeun ku salaki téh budak ngerenying bari angger nyebutkeun gajah. Léos bapana budak ngadon ceurik.

“Bap atuh ieu kumaha geuning nangis?” kuring cengkat. Diuk bari mangku budak.

Najan tunduh gé budak dibawa turun tina ranjang. Kaluar ti kamar nyampeurkeun salaki. Jen nangtung tukangeun salaki anu keur nyanghareupan photoshop dina layar komputerna. Ébréh potrét Cép Adit jeung Neng Ica keur silih sangkéh bari galumbira. Dibebenah ku salaki kawas  ngabebenah potrét sélfi hareupeun gajah.

“Gajjah,” Unis nunjuk kana layar laptop.

“Sanés, éta mah kang Adit nuju pra-wedding. Teu kéngéng ngawagel Bapbap nuju damel,” kuring mapalérkeun.

“Dina hénpun wé atuh, Mam. Tuh tos pinuh meureun batréna ayeuna mah,” salaki nunjuk ku gadona.

Kuring ngojéngkang bari ngéngklék budak nyampeurkeun hénpun salaki nu keur dicas gigireun tipi. Dibawa ngaléngkah téh budak kawas nu mugen. Awakna doyong balas ku hayang nénjo layar komputer nu keur disanghareupan bapana. Biwirna teu cicing nyebut-nyebut gajah.

“Ieu gajahna di dieu, bageur,”

Kuring nyabut charger tina terminal. Hénpuna dilésotkeun tina kabel charger. Bray layar hénpun dihurungkeun. Ditémbongkeun poto sélfi hareupeun gajah. Manéhna ngabeureukeuteuk bari nyebutkeun gajah. Sababaraha kali kituna téh. Pamustunganana mah keukeuh hayang nyampeurkeun ka bapana. Kawasna mah hayang nempo gajah dina laptop.

“Gajjah! Bapbap!” Pokna nunjuk ka bapana.

Kuring ngupah-ngapeh deui. Ngabébénjokeun sangkan manéhna teu ngaganggu bapana. Ngahaja dibawa ka dapur maksud mah néangan cakcak. Biasana sok céplak niru-niru sora cakcak saban dituduhkeun kana lalangit tempat cakcak remen narémbongan. Dipapatahan ku bapana kitu téa mah. Mun mah bapana nu niru-niru sora cakcak téh létah sisi kéncana anu ngaluarkeun sora téh, ari budak mah sakujur létahna céplak dikenyot-kenyotkeun tepi ka ngaluarkeun sora. Budak téh resep pisan kana sasatoan. Tong boro sasatoan lucu anu dipikaresep ku ilaharna barudak, cakcak, sireum jeung ucing gé manéhna mah kawas anu hayang nyoo. Lamun pareng diuk dina ubin kawénéhan aya sireum ngarayap, curukna anu bentik téh tutunjuk bari seuseurian. Geuwat disingkahkeun kanyahoan ku bapana mah majar bisi nyoco.

Saban ngadéngé sora cakcak, ribut tanggah kana lalangit atawa témbok nu adek jeung lalangit. Curuk anu bentik leutik téh tilempeng-lempeng nunjukeun kana cakcak nu ngadaplok dina témbok. Seuri bari jeung teu weléh ngabagi teuteup, boh ka indung boh ka bapa kawas anu nunjukkeun manéhna manggihan sato. Nu leuwih lucu mun seug manéhna ngadéngé sora manuk bogana tatangga, saban disada teu weléh seuri bari jeung teu puguh teuteup. Ukur mencrong beungeut kuring atawa bapana anu anteb téh, lantaran manukna teu katémbong. Manéhna kawas anu keur ngababayang bangsa sato kumaha ari anu kadéngéna kawas kitu.

Ucing minangka sato anu ku manéhna remen dicabak mah. Ucing liar éta ogé. Anu beresih tangtuna. Ari anu kotor mah jajauheun dicabak, deukeut ogé kuring tara ngijinan, komo bapana mah. sakalieun aya ucing hanjat kana téras gé budak sok riweuh tutunjuk bari nyebut-nyebut “méméng” najan can pati béntés nyebutna.

Mangsa munggaran diajak ka kebon binatang budak téh atoh kacida. Nu mimiti dideugdeug kandang méong congkok. Manéhna rungah-ringeuh sabab ku bapana dituduhkeun kana éta sato anu harita keur saré dina dahan luhur tangkal.

“Sieun ah, Bap, hayu urang ningal nu sanés,” kuring harita ngajak buru-buru ngajauh tina kandang méong congkok. Sebér haté téh niténan sasatoan anu sok ngerekeb kitu téh. Sieun.

Anjog ka hareupeun kandang maung, salaki nunjukeun ngaran-ngaran éta sato. Cenah nu éta mah harimau sumatra, nu itu mah singa afrika. Deui-deui haté kuring sebér ningali sato galak téh, ari budak mah rungah-ringeuh deui waé, kawasna mah sarua rarasaanana jeung nu jadi indung. Teu hayang lila-lila hareupeun kandang singa, kuring geuwat ngajak salaki anu harita keur jeprat-jeprét motrét sato jeung pengunjung.

“Hayu, Bap urang ningali manuk!” kuring ngajak salaki bari  miheulaan. Salaki nuturkeun bari ngéker-ngéker kaméra.

Kandang uncal jeung domba diliwatan. Salaki weléh nodongkeun mata lensa kamérana. Duka teuing geus sabaraha puluh jeprétan. Budak dina aisan tutunjuk kana saban sato nu diliwatan. Minangka ménta dipotrét téh basa anjog ka kandang kasuwari. Budak dipangku dipangku, dipotrét ku salaki. Budak imut kuring seuri. Foto téh alus ari dijeprétkeun ku ahlina mah. Enya salaki kuring téh fotografer anu geus lumayan boga pangalaman, tepi ka ngalaman motrét di Labuan Bajo, Balitung, Raja Ampat jeung sajabana, acan téh ka luar negri.

“Tah, Mam, ieu nu namina surili. Tuh, Nis, tingal!” Salaki ngadeukeutan hiji kandang anu semu canéom. Sepi.

“Éy, monyét, Bap, surili téh?” kuring nyampeurkeun.

“Monyét has Jawa Barat. Kasép nya. Éraan Surili mah. Ukur hiji-hijina di dieu téh. Tos ampir punah ieu téh, Mam,” salaki ngadadarkeun. Kuring mah tiba unggut-unggutan.

Suku ngaléngkah deui nuturkeun jalan. Jog ka hareupeun gajah. Budak curinghak. Kawasna pikeun anu munggaran manéhna nénjo sato atawa mahluk anu sakitu gedéna. Pulas abu-abu semu coklat. Pulas nu teu ilahar aya dina hiji barang. Dina huluna ngagapuy tulalé. Ceuli anu rubak téh kawas nu teu bisa cicing. Budak tutunjuk kawas anu natanyakeun éta sato.

“Gajah, Nis,”

“Jah!” ceuk manéhna.

“Ga, jah!” kuring merenahkeun kekecapanana.

“Gajjah!” pokna bari seuri.

“Foto heula, Nis!”

Salaki bebenah masang tripod anu ti tadi digagandong. Suku tripod dijégangkeun. Mountingna dilaan laju diterapkeun kana dadasar kaméra. Satutas kaméra masang dina tripod, gasik manéhna nyampeurkeun ka kuring anu keur ngéngklék budak.

“Tahan, tiga, dua, satu!” cekrék, sora kaméra disada.

“Tiga, dua, satu,” cekrék deui sora kaméra nuturkeun sora salaki anu ngitung counting down.

Aya kana limana hasil potrét hareupeun gajah téh. Diilikan hiji-hiji. Horeng anu sélfi téh kuring jeung salaki, budak mah anteng nénjo gajah anu keur tonggoy nyatu.

“Geura bobo, tos tabuh sabelas,” sora salaki nyeuleungkeung ti tengah imah.

Kuring teu némbalan, sieun budak kagareuwahkeun. Geus mimiti peureum budak téh. Nyangkéré bari ngeukeuweuk hénpun némbongkeun poto sélfi hareupeun gajah. Hénpun lalaunan dicokot tina leungeunna. Koréjat manéhna beunta.

“Gajjah,” pokna.

Kuring ngusapan deui awakna. Hénpun diantep dina tangkeupan budak. Reup deui peureum. Tina lawang kamar salaki ngelol, kawasna mah geus bérés digawéna. Salaki ngadeukeutan budak. Katémbongeun hénpuna keur ditangkeup. Lalaunan pisan ngaleupaskeun hénpun tina leungeuna. Tadina mah dihulag sabab budak bisi hudang deui. Tapi meureun geus tibra mana kitu ogé hénpun téh bisa dicokot. Teu langsung saré salaki téh, tapi ngadon mukaan hénpun. Teu lila ujug-ujug ngorejat.

“Innalillahi, Mam,” pokna kawas anu reuwas kacida.

Awak kuring ngadak—ngadak ngadégdég. Ratug tutunggulan nyaksian salaki sarupa itu. Inggis aya baraya nu tilar dunya.

“Aya naon, Bap? Aya nu pupus?”

“Tingali ieu, Mam!” Salaki ngasongkeun hénpun.

Bréh dina layar hénpun akun instagram Pa Wali. Salaki nitah maca ka kuring. Gemet pisan kuring maca postingan Pa Wali.

"Barusan kabar masuk. Gajah yang tadi pagi ditengok yang bernama Yani mati jam 18-an ;(," kitu unina postingan anu diwewegan ku potrét anjeunna nuju nginuman gajah.

Teu karasa cipanon kuring ngaberebey maseuhan pipi, kitu deui salaki kawas anu neureuy catang bobo. Celengok kuring jeung salaki méh-méhan bareng nyieum budak.

Sungkawa keur pangeusi derentén

Bandung, 12 Mei 2016

MEDIA SOSIAL - Monolog Basa Sunda

Kungsi teu percaya kana ieu beja, naskah anu ditulis dina waktu anu samporet, kacida dirurusuhna asup kana nominasi Pasanggiri Nulis Naskah Monolog 2016 nu dikokolakeun ku PAMASS UNPAD.

MÉDIA SOSIAL

Ku Iwan M. Ridwan

BAGIAN 1

LAMPU CAANG. TÉMBONG HIJI KAMAR BASAJAN. AYA LOMARI, EUNTEUNG, RISBANG JEUNG SAJABANA ILAHARNA KAMAR.

JAJA ASUP SEMU LÉGÉG. NYETÉL MUSIK DANGDUT KOPLO. NGÉNGKLAK SAKEDAPAN. MUSIK DILAUNAN. REUG EUREUN BARI HARUHAH HARÉHOH. GAP KANA CAI NGINUM LAJU NYAMPEURKEUN PANONGTON.

Jaja ngaran kuring téh. Ukur sakitu kituna. Paméré ti kolot almarhum, teu ditambahan teu dikurangan ku kuring mah. Ngaran mah jimat. Kuring téh lahir ti kulawarga jalma beunghar. Aki anu jugalana mah. Si Raja Kaya téa. Sadésa mah moal aya nu bireuk kana ngaran Juragan Ghoni. Jalma anu kamashur salelembur. Kakoncara sadayeuh désa. Pakayana loba. Bru di juru bro di panto ngalayah di tengah imah. Sawahna upluk-aplak. Kebonna teu kaitung. Tangkal kalapa rajeg di unggal tempat, mun seug panén téh duka teuing hasilna sabara rebu hulu. Kitu deui émpang jeung balongna, teu sirikna lauk ogé sagedé-gedé orok, bibit lauk emas jeung guramé, nila, sepat jeung tamakang ogé ceuk anu bohong mah sagedé-gedé hihid. Mun mah kulawarga hayang papayoran kawasna moal béak ku tujuh turunan.

Ingon-ingon nya kitu kénéh, sapi, munding, domba, embé, kelenci tepika marmot riab di mamana. Geus puguh ari hayam, éntog, soang jeung meri mah pada-pada ngukut. Pada ngangon pada ngaropéa ku bujang-bujangna. Boga tugasna séwang-séwangan. Cenah kuda jeung sado ogé kungsi boga mangsa indung kuring budak kénéh.

DIUK DINA KORSI NU AYA DI JERO KAMAR. NGARAHUH BARI NYAWANG.

Hanjakal éta téh baheula. Basa kuring keur leutik. Saméméh aki kuring maot. Saméméh bapa kuring maot ogé. Sanggeus ditinggalkeun mah geuning bet milu laleungitan harta bandana téh. Bala putrana anu sakitu seueur téh jul-jol nyarungkeun warisan. Aki mah mani rajin kana ngawayuh téh.

GOGODEG. SEURI.

Hapunten Aki, sanés badé nguar-nguar kaawonan Aki. Ieu mah ukur panineungan anu jadi incu. Panineungan kana mangsa anu geus leungit. Mangsa anu geus kalarung tur moal bisa deui kasaba sanajan ku jalma sakti mandraguna. Mangsa anu geus moal bisa kapanggih deui. Ah lain mangsa hungkul kétang, tapi pakaya jeung kulawarga ogé jadi laleungitan. Ilang teuing kamana boa, sabab nya kitu geuning pasipatanana dunya mah aya mangsana urang jugala, dina hiji mangsa kudu panggih jeung talangsara. Kawas ayeuna anu kaalaman ku kuring.

NGARANDEG. KERUNG.

Naha ari kuring kungsi ngalaman beunghar?

NGAHULENG.

Kawasna mah acan.

JUNG DEUI. NYAMPEURKEUN KA PANONGTON.

Indung kuring Ma Ijah. Basa kuring kelas dua ésdé, bapa kuring maot. Nya ti saprak éta Ma Ijah teu daékeun deui boga salaki alesanana mah cinta mati. Hésé rék boga deui téh. Lain teu aya anu hayangeun, tapi manéhna teu daékeun narima anu séjén. Ah duka teuing atuh kuring mah teu pati ngarti kana urusan haté indung. Rumasa teu kungsi diajar neuleuman hakekat cinta. Tug tepika ayeuna geus ampir tilu puluh lima taun, asa karék ayeuna ngarasakeun geter kacinta ka hiji wanoja.

SEURI

Ti baheula ogé kuring teu kungsi boga kabogoh, komo ka urang kampung mah. Ah asa euweuh rasa. Euweuh nu matak ngirut kana ati. Teu kapincut ku mojang lembur. Sanajan cicing di kampung, kuring mah gaul. Teu tinggaleun jaman. Kuring mah up date kana média sosial. Melék téknologi. Buktina ieu boga hénpun smartphone anu bisa muka facebook, twitter, instagram, path. Ieu hénpun téh paranti narsis nga-upload poto-poto selfie. Teu weléh dibabawa ka mamana kaasup nempo cai ka sawah. Inggis aya babaturan ngadadak nga-inbox, atawa sakalieun selfie bari nempokeun sawah anu upluk-aplak, sanajan sawah batur anu legana mah. Sawah kuring, enya sawah indung kuring titingal Aki anu diwariskeun ka indung kuring ukur satalapok kuda.

Resep dina média sosial mah jalma téh teu panta-panta urang mana-manana. Teu sugan embung jadi babaturan jeung kuring pédah urang kampung. Pédah geus kolot. Ah kolot sotéh umur, waruga mah nonoman kénéh. Nu geus kolot mah nu geus huisan jeung paréot.

Enya, abong papada jalma pinter dina média sosial mah, karasa pisan komunikasi téh lancar. Enya papada jalma loba luang pangalaman. Loba pergaulan. Nyakola. Béda pisan jeung urang lembur mah anu sapopoé ukur nyenyekel pacul jeung urek. Kuring mah enya gé boga sawah da ngokolakeunana mah muruhkeun ka batur.

NGOJÉNGKANG NGALUARKEUN HÉNPUN TINA LACI LOMARI. LAJU MUKAAN FITUR.

Babaturan dina facebook jeung instagram téh lain ngan ukur lalaki, awéwé ogé loba. Gareulis. Maranis. Matak uruy ciduh pokona mah. Urang kota. Anu halisna malelengkung siga katumbiri. Aéh buukna kétang siga katumbiri mah. Beureum. Konéng. Héjo. Ah sidowna puguh anu kitu mah. Buukna mah ukur sawarna. Aya anu beureum, kayas, péang. Dangdanan mah komo deui, ngota. Euweuh nu lagedu kawas urang kampung. Enya dina potrét jeung video. Apan dina facebook jeung instagram mah bisa katénjo. Sautak saeutik téh bisa kanyahoan. Keur naon, keur naon téh éstuning narémbongan. Si anu keur aya di mana, si itu keur aya di mendi téh teu weléh aya béjana.

Néng Mona, babaturan dina facebook jeung instagram anu mindeng ngobrol téh. Kuring nu ngamimitian nga-add. Tuluy chatting, kadieunakeun mah manéhna ogé osok nga-inbox tiheula. Ngobrol ngalor ngidul, tepika tukeuran nomer pin bébé jeung nomer WatsApp. Anu asalna ukur chatting téh, kadieunakeun mindeng ngobrol dina telepon. Saumur-umur ngadéngé sora awéwé tepika uruy ciduh. Lila kalilaan bet jorojoy aya rasa. Manéhna kitu cenah. Sabab kuring mindeng méré perhatian. Malah lain ngan ukur perhatian, sakapeung mah sok ngeusian pulsa najan manéhna teu ménta ogé. Ieu meureun nu ngalantarankeun kuring hésé boga rasa cinta ka urang lembur téh, nyaho mojang kota anu berséka.

“Kopdar, yuk! Biar lebih asik,” ceuk Néng Mona dina WatsApp.

Kuring mani gegebegan. Saminggu ka tukang ngontak kituna téh. Tapi kuring tacan boga bekel. Ngarti atuh kuring gé, moal kumawani kopdar alias ketemuan lamun teu boga duit. Éra lalaki teu boga duit mah. Méré alesan ka manéhna mah kuring téh sibuk. Loba bisnis itu ieu. Enya atuh sangkan gaya kadéngéna. Apanan lalaki anu sibuk bari jeung loba duit mah matak ngirut haté awéwé. Cenah éta ogé. Kuring apal kadieunakeun sanggeus loba maca tulisan dina internét. Mun mah euweuh internét, meureun kuring katinggaleun jaman pisan. Moal meureun kuring bisa kenalan jeung Néng Mona anu sakitu hérang mencrangna. Geulis kawanti-wanti éndah kabina-bina. Moal aya babandinganana di lembur mah.

NYERENGEH. NYOKOT AMPLOP HANDAPEUN KASUR. NEMBONGKEUN DUIT.

Paniatan kuring nepungan Néng Mona ka kota laksana. Kuring geus boga duit. Duit sawah warisan ti aki. Bongan dipasrahkeun sagembengna ka kuring satutas bapa maot, jadi rék kitu kieu ogé kumaha kuring. Indung mah omat-omatanana ulah ngajual sawah, cenah keur bekel hirup sapopoé. Lain paré hungkul pangasilan tina sawah téh, kalapa, cau, sampeu, taleus, lauk ogé sok boga. Komo mun rapékan mah bisa melak hui atawa kacang jepun, bonténg atawa hirbis nyelangan paré téh.

Keun baé da indung kuring ogé keur gering wales ayeuna mah, boboraah inget kana sawah, inget dahar jeung solat ogé geus uyuhan. Henteu pisan-pisan ari ngadu’akeun maot mah, da kitu-kitu ogé indung kuring anu  moal bisa kawales kanyaahna.

SORA HÉNPUN DISADA. GASIK DUIT DIASUPKEUN DEUI KANA HANDAPEUN KASUR. GAP KANA HÉNPUN. SEURI.

Tuh Néng Mona nelepon. “Halow!”  

NGADÉNGÉKEUN SORA DINA TELEPON

“Jadi dong, cinta. Kakak sudah kangen pengen cepet ketemu, Kakak ini otewe. Mau dibawain oléh-oléh apa, biar sekalian Kakak bawain. Mau moci, manisan, atau apa?”

NGADEDÉNGÉKEUN DEUI SORA DINA TELEPON.

            “Oh gitu. iya atuh, uang mah selalu bawa. Siap! Siap! Oke! Dadah babay Néng Mona, muach!”

MAREUMAN HÉNPUN LAJU DISAKUAN DEUI. AJRAG-AJRAGAN.

            Yes! Yes! Yes!

EUREUN. MELONG KA PANONGTON.

 Sora anu halimpu téh beuki ngageterkeun jajantung. Halon pisan. Sorana téh matak gantungdéngéeun. Nagih jangji meureun bieu téh. Enya kuring ngajangjikeun poé ieu rék manggihan manéhna ka kota. Ari jangjian mah jam tujuh peuting, tapi pan dadahut mah kudu ti ayeuna, perjalanan jauh. Kuring jangji rék mawa oléh-oléh has lembur kuring. Sanajan manéhna teu ménta, ari jangji téh apanan hutang? Nya kudu pisan ditedunan.

NEPAK DADA

Kuring lalaki pantang udar jangji. Komo ka bébéné.

NUNGKUP SUNGUT.

Éh naha geus jadi kabogoh atawa acan nya? Panggih ogé karék arék ayeuna? Ah paduli teuing da geus asa enyana ka kabogoh najan dina dunya maya gé, komo poé ieu rék jadi dunya nyata. Komo tadi nitah mawa duit urang indehoy cenah, urang jalan-jalan, candle light dinner. Duuuuh. Yes! Yes! Yes!

NGADEUKEUTAN LOMARI MUKAAN BAJU HIJI-HIJI.

Maké baju nu mana nya? Baju anu mantes keur kuring sangkan témbong gaya, ngota. Sangkan bisa mapakan kana stélan Néng Mona.

SABABARAHA KALI GANTI BAJU. TAYA NU KAPAKÉ.

Ah naha teuing kawas jalma sangsara, meuli heula wé di jalan sakalian ka salon rék ngahoding.  Kudu seungit atuh rék kopdar mah. Baju weuteuh. Mawa oléh-oléh. Mantep!

NGADEUKEUTAN PANTO KAMAR. KALUAR.

BLACK OUT.

BAGIAN 2.

PIKEUN NÉMBONGKEUN SUASANA ANU BAGANTI MULTIMEDIA BISA NÉMBONGKEUN KAAYAAN KOTA. PASULIWERNA PATALIMARGA. GEDONG NU JARANGKUNG. DUNIA HIBURAN JEUNG RÉA-RÉA DEUI.

MULTIMEDIA PAREUM LALAUNAN. BRAY LAMPU CAANG. JAJA ASUP KA KAMARNA SEMU KUCEL. GÉK DIUK DINA RISBANG.

Hampura kuring, Ma. Hampura. Sing sumpahna gé moal sakali-kali deui. Moal. Teu sudi teuing. Nu matak kieu gé dosa ti indung meureun. Indung keur gering dibohongan. Indung teu walakaya ngadon dikaniaya. Hampura, Ema.

NGAGUKGUK CEURIK. TEU LILA SEURI MAUR. TULUY KALAMAS-KÉLÉMÉS ÉRA KU PANONGTON.

Jadi éra ku nu nongton. Enya mangkukna téh pan kuring miang ka kota rék nepungan Néng Mona kabogoh dina dunya maya. Kuring beberengkes meuli oléh-oléh di jalan téh, meuli moci, meuli manisan, meuli nata de coco. Mani asa teu sabar hayang geura-geura panggih. Naék beus ka kota téh, ngahaja ti terminal. Nepi ka kota téh jam tilu soré. Mani hookeun nénjo kota jaman ayeuna. Kakaraeun kuring mah nempo gedong anu sakitu ngajaulna méh adek kana méga. Mani samar polah waktu turun di terminal téh.

Najan kitu, kuring teu nembongkeun kabingung sakumaha urang lembur anu nganjang ka kota. Kuring mah tetep gagah, atuh harita gé naék taksi sakumaha anu dituduhkeun ku Néng Mona. Turun tina taksi hareupeun mall. Éta mah da mall téh aya ku harérang jeung lalecir pisan. Loba nu gareulis jeung karasep. Kuring ngarasa aya dina dunya kuring. Dunya anu gaul, dunya anu pinuh ku jalma-jalma pinter.

Geuwat kuring nelepon Néng Mona. Tapi teu diangkat waé. Antukna kuring nga-bébéém. Kuring cindekul ngadago jawaban Néng Mona. Meunang jawaban ti Néng Mona geus wanci magrib, cenah asup wé ka jero mall tuluy naék ka lantéy pangluhurna, téangan kantorna Mona Consult. Manéhna aya di kantor. Atoh kacida. Néng Mona téh boga kantor geuning. Kacipta nu geulis téh hiji wanita karier anu ku kuring didama-dama. Pibagjaeun mun seug kuring bisa ngajadi jeung manéhna.

Kuring geuwat asup natanyakeun ka satpam. Manéhna nunjukeun jalanna, naék lift. Beuki degdegan we ieu haté téh. Kaluar tina lift kuring dibagéakeun satpam anu teu jauh ti panto lift. Satpam natanyakeun kuring rék kamana jeung ka saha. Édas geuningan di lantéy pangluhurna mah mani ditanyaan sagala rupa. Nya kuring ngadadarkeun rék nepungan Néng Mona di kantor Mona Consult. Satpam rada mésem, kawas anu nyeungseurikeun kuring. Sebel. Padahal kuring geus sakieu bersekana. Maenya katempo kampungan. Tapi bari jeung kitu téh manéhna nunjukeun kantorna di pojok blok V cenah.

Rurusuhan kuring ka dinya téh ngaliwatan bar and longue, café, jeung réa deui rohangan anu teuing eusina naon. Tina hiji lorong katénjo kantor Mona Consult mani hurung hérang kaca-kacana dilapisan gambar-gambar wanoja anu hérang méncrang teu béda jeung Néng Mona. Euleuh, ari Mona Consult téh pausahaan naon? Kuring hémeng. Tapi ah da lain rék natanyakeun pausahaanana, kuring mah rék nepungan Néng Mona.

Kuring asup ka kantorna dibagéakeun ku pagawé di dinya. Kuring ditanya rék nepungan saha-sahana. Nya kuring bari hariweusweus ogé nénjo pagawé anu gareulis téh, kuring ngajawab rék nepungan Néng Mona. Kuring ngajenghok basa éta pagawé ngasongkeun kuitansi anu kudu dibayar ku kuring, cenah biaya registrasi. Naha maké kudu aya registrasi sagala rék patepung téh. Memang enya cenah di dinya mah kudu aya aturanna. Sajuta satengah waragadna téh. Cenah mah keur uang muka. Naha uang muka naon. Dari pada kuring paduregeng jeung pagawé golosor kuring mayar administrasi. Keur mah éra mun seug kuring padurenyom jeung pagawé, bisa-bisa diusir ku satpam.

Sanggeus mayar administrasi, kuring asup ka rohang tunggu di jero. Kuring ngabébéém deui Néng Mona, natanyakeun dirina di mana. Manéhna ngabales nitah ngadagoan, ngké aya nu mapagkeun ka rohang konsul. Bari jeung enyana, sanajan nungguan rada lila tapi kuring gumbira sabab bakal dibawa nepungan Néng Mona. Kuring beuki degdegan sanggeus pagawé ngajak kuring ka rohang konsultasi. Geus pasti nepungan dununganna, Néng Mona téa. Kuring beuki teu sabar hayang geura-geura panggih. Pikeun sawatara waktu mah kuring nataan rohangan tamu anu sakitu raresikna. Aya lukisan kuda keur lalumpatan di basisir. Potrét Marilyn Monroe anu rokna nyingsat kaanginkeun. Bréh deui teu jauh ti éta potrét aya gambar botol inuman dina pigura. Keur anteng nataan gambar botol, aya nu nyampeurkeun ka kuring nitah asup ka hiji rohangan leutik. Teu antaparah deui kuring nuturkeun éta pagawé, sup ka hiji rohangan anu buni. Kuring ditagih duit deui di ieu rohangan mah. Majar mun hayang manggihan Néng Mona kudu ngaluarkeun waragad genep puluh juta. Kuring ngajenghok béak karep. Naha éta pamenta téh enya-enya tawa heureuy. Kuring sakali deui natanyakeun éta pamenta. Tapi si pagawé keukeuh kuring kudu mayar sakitu lamun hayang tepung jeung Néng Mona.

Kuring beuki bingung, duit anu dibawa ka kota ukur sapuluh juta, dibeulikeun kana oléh-oléh, baju, dipaké ongkos, dipaké mayar administrasi tadi di hareup. Duit kuring kari tujuh juta, ari ieu kuring kudu mayar genep puluh juta. Naon maksudna.

Cenah kuring anu salah mah. Naha kuring teu apal Néng Mona téh saha? Kumawani nepungan bari teu mawa duit. Apanan Néng Mona téh lain sakadar selebritis biasa. Néng Mona mah kawentar ku sasaha ogé. Lalaki anu bisa nepungan Néng Mona mah lalaki anu duitna mangmilyar-milyar. Ari kuring? Majar téh kuring mah ukur lalaki kampung bau lisung nu teu mapakan kana kahirupan dunya Néng Mona.

Kuring gancang ka luar ti éta rohangan, gasik nelepon Néng Mona. Sawatara lila telepon teu diangkat. Sabada aya kana tilu kalina kuring nelepon karék diangkat. Ari anu némbalanana lain Néng Mona, tapi sora hiji lalaki anu nyarékan laklak dasar ka kuring, majarkeun telepon ti kuring ngaganggu kajongjonan manéhna. Kuring buru-buru balik inget ka indung.

LUMENGIS

Ma, hampura kuring, Ma.

NGAGUKGUK CEURIK.

BLACK OUT

Rengse, Bandung 31 Maret 2016