(Iwan
M. Ridwan)
Galura, Edisi V Agustus 2014
Usum
panén basa mudik ka Cianjur téh. Mun mah baheula mangsana kuring keur budak,
panén téh sok kaitung ceuyah. Anu karuli dibuatna[1]
riab ti unggal lembur. Dalah aya anu ngahaja datang ti lembur jauh seja muru pipanéneun.
Anu ti girangna atawa anu ti landeuhna.
Girang keur urang Cianjur mah taya lian ti urang Cipanas atawa Gékbrong, lamun
landeuh biasana datang ti pawétanan saperti Garut jeung Tasik. Ceuk kolot mah
ngahaja datang milu nyiruruk di dulur-dulurna anu geus bumén-bumén di Cianjur.
Bérés usum panén baralik ka lemburna séwang-séwangan. Marawa babon[2]
anu geus mangrupa duit atawa béas
meunang mopolahkeun samangsa reureuh.
Tapi
sainget kuring anu kitu téh teu pati loba, meureun kabéhdieunakeun mah mimiti
ngurangan. Éta wé anu kitu téh ukur samet dulur kuring ti pihak bapa. Ari kitu
téana mah wajar sasatna alo teges bapa, sakalian bunta-bantu. Nya balikna geus
jadi kawajiban anu jadi emang kudu mekelan anu jadi alo. Atuh hasil kula-kulina
éta mah eukeur-eukeurna.
Inget
basa kuring umur wewelasan taun sok dibéré pancén kunu jadi bapa titah
ngamandoran anu karuli dibuat. Cenah paréna bisi amarayah, maklum ari anu kuli
kitu mah sok muru gancangna. Tayohna coko jeung batur. Ari ngamandoran anu kuli
dibuat mah teu bisa ukur nénjokeun tina galengan tapi kudu sabari ngabrag[3]
ka unggal kotakan. Horéam ari kudu dibawa mah paré meunang ngabrag téh, sok
diteundeun dina tumpukan panggebugan anu dibaruat. Ngahaja diilukeun sangkan
kabawa kana kiloan.
Paré
ti sawah téh biasana dibawa ka pabrik sisi lembur pangdeukeutna. Dibeuli ku
tangkulak dina kaayaan paré baseuh anu ngan ukur kisaran haregana 50 rébu tepika
100 rébu rupia sakwintalna. Enya kajadian éta téh dina mangsa kuring SMP - SMA
antara taun 1998 tepika 2004. Kiwari harga paré ti patani anu dibeuli ku
tangkulak dina kaayaan baseuh téh ukur semet 300 rébu tepika 350 rébu rupia sakwintalna.
Nu Karuli
milih gawé di Industri
Poé
kadua lebaran isuk-isuk indung geus kuar-kieur néangan anu kuli dibuat. Ampir
ka opat lembur nataan tatangga anu bariasa kuli dibuat. Jog ka lembur ieu
suwung, jig ka lembur itu sepi. Antukna paré anu ngan ukur dua bébécék deui téh
dipanén ku sakulawarga. Lanceuk jeung indung anu dibantuan ku kuring. Cenah
ceuk indung mah anu karuli dibuat téh arembungan sabab hasil paréna tibeubeut.
Paréna ngapung. Ampir anu boga sawah nyebutkeun paréna kaserang hama anu
mahabu. Kungkang jeung wereng. Tepika loba anu lapur teu kaarah saranggeuy-ranggeuy
acan.
Antukna
katurug katutuh. Harega paré jadi murah, anu kuli dibuat hésé katut mahal
buruhna. Mun mah baheula ukur dibabonan 10% ayeuna mah leuwih nikel lipet. Mun mah
sababaraha taun ka tukang muruhkeun paré ukur 100 pérak tina sakilo, ayeuna mah
geus kudu 500 pérak kitu ogé bari kuru kuar-kieur heula néangan anu daék.
Ngadegna
pausahaan industri bangsa Asing saperti pabrik tékstil, éléktronik, wig, bonéka
jeung sajabana. Ogé jadi masalah keur patani. Orokaya loba warga anu katarik
milih digawé di tempat industry tinimbang kudu jejeblogan di sawah bari jeung
hasilna can karuhan. Anu boga ijazah semet SMP ka luhur mah kaitung loba di
pilemburan téh. Keur mah pabrik industrina masih kénéh bisa narima lulusan SMP.
Ayana Pangwangunan Mangaruhan Kana Kasuburan Sawah
Niténan tumuwuhna pausahaan industri, Kepala Bidang Penanaman
Modal Badan Pelayanan Perizinan Terpadu dan Penanaman Modal (BPPTPM) Kabupaten
Cianjur Aries Heriansah negeskeun yén
sajumlah kawasan di Cianjur Tengah cocog pikeun dijadikeun tempat industri. Luyu
jeung Perda No 17/2012 ngeunaan Tata Ruang. Kacamatan anu diancokeun pikeun
pangwangunan investasi industri téh
nyaéta Karangtengah, Ciranjang, Sukaluyu, Haurwangi, Mandé, jeung Cikalongkulon.
Dina réalisasina mémang
ngabogaan standarisasi pikeun nangtukeun skala gedé leutikna lahan anu dipaké ngadegkeun lahan industri. Tapi wewengkon anu disebutkeun
tadi téh mangrupa wewengkon pasawahan anu paling lega anu sakuduna
dipulasara sangkan ngahasilkeun paré
anu hadé. Alesan para Investor milih éta wewengkon sabab kaliwatan ku jalur jalan Raya
Bandung.
Mémang teu bisa dipondah, kaayaan pangwangunan geus beuki maju.
Cianjur anu kasebutna kabupatén berkembang anu deukeut jeung Bogor, Sukabumi ogé Purwakarta, boga karép hayang mapakan tingkat perékonomian kota jeung kabupatén sabudeureunana. Tapi dina masalah pangwangunan ieu pamaréntah kudu adil dina mopolahkeunana lahan ulah tepika
jati kasilih ku junti.
Ceuk bisnis-jabar.com
aréal pertanian di Kabupatén Cianjur unggal taunna leungit manghéktar-héktar. Tug tepika taun 2013 lahan pertanian di Cianjur kari 350.000 héktar. Hal ieu ogé kapaliré ku Komisi II DPRD
Kabupatén Cianjur anu terus ngadongsok sangkan instansi-instansi anu pakait kana
leungitna lahan pertanian sagancangna ngeureunkeun proyék pangwangunana. Dipiharép sangkan milih lahan anu can kamangfaatkeun. Dalah
ceuk kalolobaan warga masyarakat mah leuwih hadé
mopolahkeun lahan ka pakidulan anu masih kénéh leuweung gerotan dari pada kudu ngaruksak lahan pasawahan jeung
padumukan warga mah.
Sacara
geografis, Cianjur mémang
mangrupa kabupaten anu strategis tur cukup subur. Loba pisan ragem pangasilan
anu dihasilkeun ti unggal wewengkonna. Boh hasil bumi atawa hasil industri
lokalna. Tapi dina émporna,
pausahaan asing geus militian culcel di ditu di dieu tur bisa ngajangjikeun
kahirupan anu leuwih layak ka warga masyarakat. Saperti industri milik investor ti Korea Selatan CV. Aurora World pausahaan
bonéka jeung PT.
Hanyoung Electronic Indonesia pausahaan komponén éléktronik.
Dina enas-enasna loba pisan ngalibetkeun pagawé hususna kaum wanita. Mun mah baheula
maranéhna loba anu ka
sarawah, ayeuna paheula-heula hayang kapake di pausahaan kasebut.
Lian
ti industri, ngadeg ogé
perumahan-perumahan anu méakeun
lahan pasawahan. Mun seug datang ti Bandung, asup ka wewengkon Cipeuyeum,
Ciranjang tuluy ka Karangtengah dina kotakan-kotakan sawah geus tarembong
gedong-gedong perumahan rajeg ngajalegir. Kitu deui ka béh kiduleunana
saperti Cilaku, Gékbrong jeung Warungkondang. Pasawahan téh geus ngajanggélék
jadi perumahan.
Pamustunganana
lain ngan saukur lahan pertanian anu beuki ngurangan, tapi ogé limbah anu
dihasilkeun boh tina industri atawa limbah rumah tangga, geus tangtu ngaganggu
kana kasuburan taneuh sawah anu masih kénéh
aya di sabudeureunana.
Mun
rék nyokot conto,
salah sahiji limbah anu dihasilkeun ku industri téh mangrupa logam-logam bahaya anu
ngahiji jeung cai. Éta
logam téh asup katégori logam beurat,
nyaéta logam anu
ngabogaan massa atom leuwih ti 40 saperti beusi (Fe), nikel (Ni), timbal (Pb),
séng (Zn), tambaga
(Cu), cadmium (Cd), air raksa (Hg) jeung krom (Cr). Leburna éta logam kana cai limbah leuwih badag batan logam
anu lebur sacara normal (Susanto, 2004). Ceuk para ahli, logam beurat jadi
racun pikeun lingkungan utamana cai sabab teu bisa diancurkeun (non-degradable) ku organismeu hirup,
jeungna deui bakal kakumpulkeun ngahiji kana unsur-unsur taneuh. Nambleg dina
leutak saban anu kakocoran caina. Pisakumahaeun weureuna mun seug éta cai diinum ku
pepelakan. Matak wajar mun dina waktu kiwari paré anu dihasilkeun ti unggal sawah geus
mimiti ngurangan kualitasna, dalah tepika hanteuna sabab dibarung ku hama
kungkang jeung wereng. Ti handap digorogotan ku racun limbah industri ti luhur
dirogahala hama. Nu matak ku jaman kiwari mah geus uyuhan bisa dahar ogé tina hasil tatanén, leuwih-leuwih
aya keur ngamodal deui nyawah anu waragadna ampir leuwih badag ti batan
hasilna. Enya teu rék
kitu kumaha apanan anu garawé
di sawahna beuki hésé, anu aya ogé taripna beuki
mahal. Acan deui béaya
perawatan saperti gemuk alias pupuk anu hargana teu weléh undak. Katambah
meuli pestisida sabab geus pasti di unggal usum hama kungkang jeung wereng
pasti mahabu.
Kahayang
mah nagara urang anu kasebutna nagara agraris boga perhatian husus ti para
gegedén anu ngawasa di
ieu nagari sangkan leuwih meurhatikeun kana nasib patani. Kilang bara sistem
tatanén urang kawas di
Jepang atawa nagara-nagara séjén anu geus
ngagunakeun sistim téknologi,
atuh perhatikeun masalah harga jualna hasil panénna, tuluy subsidi waragad tatanénna sangkan teu eungap-eungapan
teuing pikeun modal tatanénna.
Kilang bara atuh bisa ékspor
béas ka luar nagri,
atuh ulah deui-deui nagara urang impor béas ti Thailand anu nagarana leuwih leutik ti
urang. (Cag)
Bandung, Agustus
2014
0 comments:
Post a Comment