TÉNDA KAGENEP WELAS

Mangle, Nomer 2557 (24 - 30 Desember 2015)

 Ku Iwan M. Ridwan

Asa teu téga kuring mah nyaksian Annisa ngagandong ransel anu sakitu jangkung badagna bari kaayaan awak anu ceuk manéhna keur kurang séhat. Awak anu pantesna dinangna-néngné teu meunang babawaan beurat, teu meunang leledokan, ieu kapaksa nikreuh mapay-mapay jalan satapak asruk-asrukan ka jero leuweung bari mawa beungbeurat. Ransel anu nangkod dina tonggona téh pasti karasa beuki beurat dibawa leumpang turun naék gunung. Wajar mun meus-meus eureun leumpang téh sok sanajan dibekelan tongkat pramuka sangkan aya pamuntangan ogé. Lain Annisa hungkul anu kitu téh, batur sakelompokna ogé loba anu leuwih ripuh batan manéhna. Tapi nya kitu téa kangaranan lunta ka jero leuweung teu bisa lila-lila teuing aristirahat sabab bisi kapeutingan di jalan. 

Annisa leumpang pangtukangna dina kelompokna, hareupeun pisan kuring anu mingpin kelompok salapan, orokaya saléngkah-saléngkana téh éstuning jadi pamandangan pisan. Aya ku pantes tangtunganana téh. Maké baju jeung calana pédéél warna hideung bari jeung rimbil ku saku, maké bajuna dikajerokeun. Cangkéng dibeubeur ku sabuk ketimang, dina sabuk ngagantung Vedlples, wadah cai anu biasa dipaké ku tentara di leuweung. Tungtung calana diasupkeun kana jero sapatu jungle anu dipakéna sangkan léngkah laluasa. Rét kana pundukna, témbong pisan boborélakanana katojo cahaya panon poé, atra nakeranan sabab buukna dibeungkeut bari diasupkeun kana jero topi rimba anu nutupan mastakana.

Leumpang téh aya kana sajam satengahna, kituna téh bari jeung patinggorowok unggal kelompok patémbalan ku lagu-lagu mars jeung yél-yél. Ngarah leuwih sumanget majarkeun téh, utamana mah peserta oriéntasi pengenalan jurusan anu diabringkeun. Tapi sok sanajan kitu ari anu mopo mah mopo wé teu beunang diubaran ku lalaguan ceuceuleuweungan. Nu matak atoh kacida basa anjog ka perkémahaan anu mangrupakéun tempat anu négla téh. Saréréa gasik nyariapkeun ténda anu dibawa ku tiap-tiap kelompok. Sakelompok mawa dua ténda ajangkeuneun keur ténda putra jeung putri. Enya kangaranan meuting di leuweung apanan kudu tarapti sagala rupana kaasup ténda anu teu meunang disagebruskeun antara awéwé jeung lalaki.  

Ténda anu diadegkeun luyu jeung urutan kelompok. Kelompok hiji minangka ténda anu panghareupna. Ari anu disebut panghareupna téh pangdeukeutna ka gerbang tempat perkémahaan anu ngahaja dijieun. Urutan ngadegna ténda putra heula, tuluy dituturkeun ku ténda putri. Lamun rék diitung mah ténda nomer hiji ténda putra kelompok hiji, ténda nomer dua ténda putri kelompok hiji, ténda tilu ténda putra kelompok dua, ténda nomer opat ténda putri kelompok dua. Kitu satuluyna ténda ngabentuk tapal kuda dina éta tempat anu négla. Ari Annisa mah lamun diitung geus pasti ténda nomer genep welas.

Teu burung anggeus ogé, aya tilu puluh ténda anu ngadeg di éta patempatan luyu jeung jumlah kelompokna anu aya lima belas. Geus kitu mah barudak diriungkeun di tengah-tengah pakémahan. Pok Kang Yuda anu mangrupakeun panata calagara téh muka omongan.

“Sekarang kalian boleh istirahat. Sebentar lagi magrib silakan untuk beribadah. Di sana ada sungai untuk kalian berwudu atau mengambil air minum. Jangan ada yang buang air ke sungai atau membuat air sungai keruh. Dipastikan pukul 18.30 wib sudah siap melaksanakan makan malam dan menerima materi. Paham?” Kang Yuda nerangkeun panjang lébar.

“Siap, paham!” témbal peserta saur manuk.

“Terima kasih. Sampai bertemu jam makan malam,” Kang Yuda mungkas omongan, kituna téh bari ngaléos ninggalkeun éta patempatan.

Kagiatan anu dilaksanakeun luyu jeung jadwal acara, ngan hanjakal bet kapegat hujan. Ceuk paribasa téa mah hujan téh kawas anu dibahékeun ti langit, ngagebrét bari jeung angin ogé tinghariuk tuturubun ti luhur gunung. Hadéna teu lila hujan téh. Ngan édas ténda loba anu awut-awutan, atuh bérés hujan téh saréréa pacieuh ngaruruskeun peralatan anu baseuh, panitia mah rada mending ténda-téndana teu ruksak teuing, sabab pakémahanana di handapeun tatangkalan, sok sanajan tempatna kawilang négla. Anu riweuh mah peserta. Handapeun ténda téh ngaruyumbang cai, orokaya ari ku gedé mah cai téh bisa rembes kana alas jero ténda. Anu pak-pik-pek téh lain ukur peserta, tapi tim méntor, P3K jeung tim logistik ogé milu mantuan. Sakabéh anu marantuan sabisa-bisa narulungan peserta tina kabaseuhan, aya anu mantuan misah-misahkeun barang kana tempat anu tuus, aya anu ngecék kaséhatan peserta, malah tim logistik mah marantuan menerkeun ténda anu rubuh, sawaréh deui nyieun api unggun di tengah-tengah pakémahan.

Teu burung bisa dikondisikeun deui pakémahan téh tayohna pada-pada marantuan. Barudak bisa sabihara-sabihari deui ngareusi ténda, sok sanajan bari baseuh ogé maranéhna tingrariung jero téndana séwang-séwangan. Atuh anu katirisan pisan mah geuning nyalampeurkeun api unggun anu hurungna teu pati gedé di tengah-tengah pakémahan.

Neg, kuring inget ka Annisa anu kayaanana cenah keur teu pati séhat, gura-giru kuring muru ténda panitia, susuganan aya anu bisa dipaké simbut. Kasampak Kang Dadan keur gogoléran tayohna ngarasa capé sabab cik kénéh mantuan peserta.

“Néangan naon?” Kang Dadan nanya.

“Sarung, Kang, manawi gaduh?”

“Oh, éta we atuh paké nu akang, tah anu beureum,” Kang Dadan nunjuk ka juru ténda, panonna mah témbong peureum.

“Wah nuhun, Kang.”

“Hempék,” témbalna angger peureum.

Geus meunang sarung mah kuring gura-giru muru ténda peserta anu geus rada sepi, meureun geus sararé. Teu hésé néangan ténda Annisa mah sabab ukur kahalangan ku hiji ténda lalaki sanggeus ténda awéwé anu kelompok kuring, ceuk tadi ogé lamun rék diitung mah ténda ka genep welas ténda Annisa mah.

“Nisa, Annisa!” kuring ngaharewos sanggeusna aya di hareupeun ténda ka genep welas.

“Annisa, buka téndana, Nis!” kuring ngageroan deui.

Sora seléting ténda kadéngé nyérélék tandana aya anu muka ti jero. Bréh katémbong reyem-reyem pangeusina patétéép maraké sleeping bag, aya anu hudang sababaraha urang.

“Kang Diman, aya naon, Kang?” ceuk anu di jero.

“Ieu sarung Nis bilih katiisan, hawatos éta sleeping bag-na baseuh,” kuring gasik mikeun sarung meunang nginjeum ti Kang Dadan. Beungeut Annisa karasa tiis kacida basa leungeun kuring antel kana pipi jeung tarangna.

“Euleuh mani tiis kieu, Nis. Énggal anggo sarungna, nya!”

Manéhna témbong unggeuk sok sanajan ukur kacaangan ku oncor anu marasang dina tihah-tihang awi sisi pakémahan. Geus kitu mah buru-buru nyingkah deui bisi katohiyan kunu lian, utamana mah ku Si Ridwan méntorna kelompok Annisa.

Rada ngemplong haté téh ayeuna mah. Rarasaan asa jadi pahlawan anu nulungan Annisa dina kaayaan katirisan sok sanajan nginjeumkeun sarung meunang nginjeum. Kuring narik nafas panjang, karasa nyelecepna hawa gunung kana jero irung. Leumpang ngagandeuang maksud rék nyampeurkeun barudak anu keur ngariung api unggun, pikir téh rék milu ngahaneutan awak saheulaanan méméh balik deui ka camp panitia, sakalian rék ménta wédang jahé atawa éstéémjé ka tim logistik anu tugur di camp peserta.

Ti kaanggangan témbong sababaraha urang peserta putri keur ngadaréangkeun leungeunna bari jeung pagégéyé, ti tukang mah kawas barisan siki jagong dina badulna. Peserta lalaki mah sidéangna carindekul biasa teu kawas peserta putri.

Kang Sofyan  témbong keur ngoér-ngoérkeun durukan dibaturan Si Wiwin anu ngadon sidéang kawas anu kabulusan. Kang Jana jeung Si Ipung mah haged mareulahan suluh bari meusmeus diasurkeun kana durukan. Aéh geuning aya Téh Muti tim P3K, mani nikmat kitu nginum cai haneut, moal salah wédang jahé nu diinumna.

“Viva Sastrasia!” ceuk kuring bari nyampeurkeun, minangkana mah ucapan salam mun seug papanggihan atawa rék ngagabung jeung sasama panitia atawa peserta.

“Bravo!” ceuk anu araya, minangka jawaban kana kekecapan kuring mimiti.

Na atuh ana bréh téh salah saurang peserta téh geuning Annisa. Haté keketegan samar polah. Ti tukang mah teu sidik sabab kabéh ogé maraké ciput bari jeung bajuna jekét kandel. Sakedapan mah kuring olohok nempo Annisa. Naha ari tadi saha anu dibéré injeum sarung dina téndana atuh.

“Diuk Man, sidéang!” omong Kang Sofyan anu tungkul kana seuneu.

Kuring unggeuk. Léngkah bet asa-asa nyampeurkeun téh. Haté ngadadak tagiwur duka pédah rék pahareup-hareup jeung Annisa anu ukur kahalangan ku geburna seuneu, atawa pédah geus nginjeumkeun sarung bari ngarampaan rarayna anu sakitu lemesna. Sajongjongan mah kuring ukur ngajejentul neuteup seuneu anu lila-lila ngagedéan sabab meusmeus dibanjur spirtus jeung minyak tanah ku Kang Sofyan.

“Nisa, cepet sembuh ya, saya mau balik lagi ke P3K,” saur Téh Muti rada ngagareuwahkeun lamunan kuring.

“Iya, Téh, makasih banyak,” témbal Annisa bari unggeuk.

Jung Téh Muti nangtung, léos ninggalkeun camp. Loba pertanyaan anu ngadadak barijilan tina sirah, naha Annisa geus dirawat ku tim P3K, tuluy dianteurkeun ku Téh Muti kadinya? Naha ari anu tadi dicabakan beungeutna saha karasa nyelecep kacida, bari jeung unggeuk-unggeukan basa kuring nitah maké sarung?

“Si Annisa mah ngeunah ti tatadi gé di camp P3K batur riweuh kabanjiran téh. Éta cenah asmana kambuh. Hah, dasar anak mamih,” omong Si Wiwin bangun anu laporan ka kuring.

“Ampun, Téh,” omong Annisa kawas anu boga dosa.

“Oh nya?” kuring mairan.

“Enya, tah kadieuna  ogé dianteurkeun ku Téh Muti bieu, sina sidéang di dieu,” omong Si Wiwin deui kawas anu sedil.

Geus apal kitu mah kuring tuluy amitan. Niat mah rék balik ka camp panitia, rék ngahuleng ngaraga meneng di ténda. Mun nyampak euweuh sasaha rek saré, atawa api-api saré. Anjog ka ténda méntor kasampak Si Ridwan keur gujrud. Kawasna mah keur kurah-koreh kana barang anu ngahunyud di juru ténda sabab kadéngé karasak-kurusukna. Nyaho kaayaan kitu kuring teu waka nyampeurkeun tapi ngadon cicing sisi tangkal tukangeun ténda.  

“Ku saha dibanyutnya cenah nya, aing mah ngahaja mawa sarung téh ngadon aya anu ngagubug? Kasebelan,” kitu nu kadéngé ku kuring harita.

“Kang Dadan apal teu kusaha sarung kuring dipaké?” tanya Si Ridwan deui. Geuning aya kénéh Kang Dadan di dinya téh.

“Teuing saha atuh tadi téh da aya anu néangan sarung ka kuring, nya dituduhkeun we di juru dinya aya sarung beureum, nu kuring cekéng téh, ari sugan téh lain anu manéh,” Kang Dadan nyaritana panjang lebar.

Teu burung kagét kacida kuring ngadéngé omongan Kang Dadan éta, sugan téh enya sarung anu diinjeumkeun ka kuring téh sarung manéhna, horéng sarung Si Ridwan, palangsiang lamun kapanggih aya di ténda kelompok anu diasuhna. Beu, cilaka.

“Ah Kang Dadan mah angger sok ngaku-ngaku boga didinya,” omong Si Ridwan bari kaluar tina ténda.

Haté kuring beuki keketegan, naha jadi ngabarérang kasaréréa. Rasa nyaah anu jadi perhatian ka Annisa bet kieu balukarna.  

Bandung, November 2015