Puisi Keur Unaida

(Mangle no. 2166)

Puisi keur Unaida

(Iwan M. Ridwan)

“Saha Unaida téh?” cenah

Sawatara jalma tumanya ngeunaan anjeun, Unaida

“Lain!” cekéng

Unaida teu kungsi nampik cinta kuring

Teu ngaraheutan ieu haté

Teu nyasaak ieu awak

Unida teu ngalaman raket jeung kuring

Padureujeung saban beureng atawa peuting

Siga bulan reujeung méga

Angin reujeung kalakay

“Saha Unaida téh atuh?” cenah deui

“Nu mana?” ceuk nu lian

Pada-pada hayang nyaho jeung panasaran

Silih teuteup sakapeung ngiceup jeung ngajungjungkeun halis

“Teu penting saha Unaida”

Hiji ngaran cukup boga hiji sawangan

Unaida

Manéhna

Hiji wanoja nu ngalantarankeun

haté nyawang kana implengan, kana puisi

hiji mojang nu nyaangang haté, nyaangan kahirupan

lain bulan, lain béntang

lain awan, lain méga,

tapi jomantara nu murbeng pangharepan

Bandung, 7 Méi 2006 

Deudeuh

(Iwan M. Ridwan)

neuteup anjeun dina kelemeng cahaya néon,

diharudum simbut panglamunan, panineungan kuring

muter ka saban mamangsaan. kuciwa. gumbira

atawa pancarobana kuciwa jeung gumbira

hiji-hiji carita némbongan dina bulu panon anjeun

sieup. ngajalan satapak mapay waruga

némbong wirahma, ngagaris paroman rasa

anjeun

deudeuh

nyangsaya sina kamelang. tatu nu jadi alatan

sakujur awak ngalungsar dina kanyaah balaréa

dina pamisah antara belegbeg peuting reujeung hiliwir angin

jempling. peureum anjeun medem cangcaya

bandung, 23 januari 2007